In deze 13-delige serie van mixed media stuurt de QUARANT als terugkerend element ons oog. Biedt de zwarte belijning geborgenheid of juist beperking en wat of wie vormt de grens tussen binnen- en buitenwereld? Figuratieve elementen gaan de dialoog aan in de compositie en nodigen de kijker uit tot eigen ontdekking. De poëzie bij elk werk opent een perspectief en laat ruimte voor eigen betekenis.
We richten onze ogen op
de teerling, wanden, ribben
21, 6, 12 x 2
tellen volstaat niet meer.
We moeten huiden teren
gewelven stutten
vlees op botten zetten
nu het verband ontbreekt.
Laten we scheep gaan
breuken helen, een onderdak
bouwen, de pilaren
hemels overspannen.
Je landde langs scharlaken plooien
hoofden bogen en aanbaden
boven jouw hemels ledikant.
Godendrank van tepel
naar lepel, mes en vork
gaf je vlees op botten.
Je raakt randen, duwt
draait, perst spieren
overspannen het gewelf.
Je trekt je op aan spijlen
van vertrek naar vertrek
strek je ellenlang uit.
Kamers kloppen onder ribben
rechten rif en rug.
Nog één ademstoot.
Rood wit blauw zijn de kleuren
van de vorst. Boven en onder
de rivieren schaatsen waterlanders
koortsig bij het lage kwik.
IJzer krast, kou kraakt
ik sta bevroren aan de kant
bang voor gaten in water
dijken en zwart ijs.
Mijn neus is rood.
Mijn huid wit.
Mijn lippen blauw.
We spugen op waarschuwingen
voor angels en steken,
sluipen langs werksters
ingesnoerd veroordeeld
tot kauwen, vezels tot raten.
Ontkronen, onttronen de koningin
laten haar op hout verteren
wij begeren slechts het lege nest.
Lippen en monden weten
weinig woorden, vuisten
klauwen knuisten spreken
over paarden en vuur
zegent op de kortste dag.
Onder huiden het strelen
op één buik
met open palm reiken
een hand op een rots
as, oker, adem.
Je bent een onbekende en toch
valt het mij zwaar je te zien.
Ik zal proberen
jouw verdronken dromen te lezen
uit verkleurde huid.
Ik zal monsteren
welke slag jouw botten brak
en loosde naar de bodem.
Ik zal zoeken
wat of wie door herhaling
jouw gezicht heeft uitgespoeld.
Ik dek je toe, geef je
een naam uit het kofschip.
Het is lente
en ik kan niet komen.
Door het raam zie ik de akker
richel voor richel buit gemaakt.
In de loopgraven krommen ruggen
steken morsetekens in het zand.
Wie beweert dat wit goud
groeit op arme grond?
In het raam zie ik mijn schaduw.
Ik kan niet komen.
Op een tijdloos uur weggaan
zonder kompas of coördinaten
een spoor volgen van een vos
een hol, een tak, hoeveel
bomen vormen een bos?
Ik zoek oergrond
waar gekweld water voorouders
en ijzersterke bodemschatten
bewaart. Daar val ik samen
in stroomribbels, gestold
mijn leestekens in het oude land.
Hoe ver terug zag ik bomen
schraler worden, mos vergrijzen
dunner het pad?
Ik wist niet dat het steenmannetje
de laatste zou zijn tot wie ik sprak
in ijle lucht.
De wind kamt ijskristallen
gieren vegen mij de mantel uit.
De berg breekt mijn eenzame hoogte
open. Hoe ik zelf altijd mijn pas afsnijd.
Nederig stapel ik stenen.
Mijn draagkracht
is te dun voor twee
dor is mijn nest
jouw vader koos
de noorderzon.
Ik leg mij neer
mijn vleugels lam
draag je op mijn laatst
droom hoe je slaapt
in plooien van de nacht
woont in de wind
die wacht in je veren.
Ik bid je een prooi
in een sprookjesbos
van takken en een
toverstok.
Ik leg mij neer.
Voorzichtig nu, niet struikelen
stap voor stap op de stoep
van wortels en schotsen.
De wagen strooit zijn zout
speeksel in de wond aan de voet.
Hoe broos de bast.
Het jaar klinkt in, bij buuf
zijn de gordijnen nog gesloten.
Kletskoppen met koffie.
De dood is hier kind aan huis.
tussen kruisgang en graven
zwijgen, roerloos wachten
op ommuurde oogst
het kweken van stilte
vraagt aambeeld en water
in een slakkenhuis